kalendarz liturgiczny
W XXXIV Niedzielę Zwykłą Roku Liturgicznego w Kościele Rzymskokatolickim obchodzimy Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Jest to jednocześnie ostatnia niedziela w Roku Liturgicznym, po której następuje XXXIV Tydzień Zwykły. Sobota tego Tygodnia jest więc ostatnim dniem Roku Liturgicznego. Kalendarz Liturgiczny w Kościele na nowo rozpocznie się od kolejnej niedzieli, która jest I Niedzielą Adwentu. Zawsze więc Okres Adwentu rozpoczyna nowy Rok w Kościele.
W Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata wspominamy Tajemnicę o Jezusie Chrystusie, jako Królu nieba, ziemi oraz przypomina się Jego panowanie w przyszłym świecie. Jako wierzący wybieramy Jezusa Chrystusa jako Króla naszych serc i modlimy się, by zapanowało Jego Królestwo – „przyjdź Królestwo Twoje”.
Dzień nakazany: TAK
kolor szat liturgicznych: biały
Liturgia słowa (Rok B):
I czytanie – Dn 7, 13-14
Psalm – Ps 93 (92), 1. 2 i 5
II czytanie – Ap 1, 5-8
Ewangelia – J 18, 33b-37
Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata to radosna uroczystość dla każdego, kto czci Chrystusa jako Pana, uznaje Jego boską władzę. Kto rozumie, że jest On królem łagodnym i pokornym, że Jego jarzmo jest łatwe do niesienia, a ciężar lekki. Jego królestwo nie jest z tego świata, a jego słudzy nie posługują się przemocą dla utrzymania się przy władzy. Jego królestwo nie ma żadnych atrybutów ziemskich, o których utrzymanie warto się spierać albo walczyć. Wchodzi się do niego dzięki wierze, a zamieszkuje się tam dzięki miłości. Im więcej pokory, prostoty, wewnętrznej czystości, wytrwałej nadziei i mocnej miłości ktoś posiada, tym łatwiej mu wejść przez ciasną bramę królestwa. Nie mogą tego zrozumieć ci, którzy posługują się przyziemnymi środkami do utrzymania swojej władzy.
Panie Jezu, Królu Wszechświata, bądź Panem także mojego serca. Pragnę oddać całe moje życie we władnie Twojej boskiej miłości. Amen.
Komentarz zaczerpnięty z „Ewangelii na każdy dzień” o. Andrzeja Kiejzy, wydawnictwa Edycji Świętego Pawła
Dzień nakazany: NIE
kolor szat liturgicznych: zielony
Liturgia słowa (Cykl II):
I czytanie – Ap 14, 1-3. 4b-5
Psalm – Ps 24 (23), 1b-2. 3-4b. 5-6
Ewangelia – Łk 21, 1-4
Uboga wdowa złożyła w świątyni drobną ofiarę, a doczekała się pochwały ze strony Jezusa: „ona ze swego ubóstwa wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie”. Musiała ufać Bogu, że zatroszczy się o nią. Nie znamy dalszej historii tej kobiety, ale możemy domyślać się, że skoro zauważył ją Syn Człowieczy i docenił jej ofiarę, to nie opuściło jej błogosławieństwo Boże. Warto postawić sobie pytanie o sens podobnej ofiary. Bogu niepotrzebne są ani ofiary składane według starego porządku Prawa, ani ofiary pieniężne. Prorocy niejednokrotnie potępiali ofiary Izraelitów, za którymi nie szło ich dobre życie, nawrócenie albo wewnętrzna postawa pokory i czci wobec Boga. To ofiary próżne, które gniewają Boga znającego ludzkie serca. Ofiara miła Bogu to taka, która płynie ze szczerej postawy człowieka. Taka, przez którą uznajemy, że Bóg ma prawo do naszego życia, a my ze swej strony jesteśmy gotowi dla Niego do poświęceń.
Panie Jezu, dla Ciebie najmilszą ofiarą jest dobre, skruszone, nawrócone serce. Taką ofiarę pragnę Ci złożyć z tego, co mam i na co mnie teraz stać. Przyjmij tę ofiarę z miłością. Amen
Komentarz zaczerpnięty z „Ewangelii na każdy dzień” o. Andrzeja Kiejzy, wydawnictwa Edycji Świętego Pawła
Dzień nakazany: NIE
kolor szat liturgicznych: zielony
Liturgia słowa (Cykl II):
I czytanie – Ap 14, 14-20
Psalm – Ps 96 (95), 10. 11-12. 13
Ewangelia – Łk 21, 5-11
Przepowiednia o zburzeniu świątyni jerozolimskiej sprawdziła się w 70 roku po Chr. Wojska rzymskie pod wodzą Tytusa zdobyły miasto i zniszczyły świątynię wraz z Przybytkiem, czyli z miejscem Najświętszym, gdzie miała się znajdować Arka Przymierza. Wtedy ustała religia żydowska w dotychczas znanej formie. Pozostało Pismo Święte Starego Przymierza: Tora, Prorocy i Pisma, ale nie odnowiono już kultu świątynnego. Ta bolesna klęska musiała skierować serca wiernych Izraelitów na wiarę w Boga żywego. Kto pokładał nadzieję w świątyni, w tym, jak jest imponująca, musiał się zawieść. Kto przykładał zbyt wielką uwagę do ofiar, rytów, zwyczajów, także się rozczarował. Zniszczenie świątyni jest jednym ze znaków, który poprzedza powtórne przyjście Pana. Do uczniów Jezus kieruje przesłanie: „Nie trwóżcie się. To bowiem musi się najpierw wydarzyć”.
Panie Jezu, chcę zawsze Tobie ufać. W Tobie jest moja nadzieja na zbawienie. Ty, który miłujesz mnie Sercem przebitym na krzyżu, obroń mnie przed wszelkim niebezpieczeństwem, które może zagrozić mojej duszy. Amen.
Komentarz zaczerpnięty z „Ewangelii na każdy dzień” o. Andrzeja Kiejzy, wydawnictwa Edycji Świętego Pawła
Dzień nakazany: NIE
kolor szat liturgicznych: zielony
Liturgia słowa (Cykl II):
I czytanie – Ap 15, 1-4
Psalm – Ps 98 (97), 1bcde. 2-3b. 7-8. 9
Ewangelia – Łk 21, 12-19
Zanim nadejdzie dzień Pański, nastąpi prześladowanie uczniów Chrystusa. Wykluczenie z synagogi, wtrącanie do więzienia, sądzenie przez władców, wrogość ze strony najbliższych, nienawiść z powodu imienia Jezusa – to bardzo przejmujące obrazy. Wiele razy spotykamy w Ewangeliach zapowiedź przeciwstawienia się świata Jezusowi i Jego uczniom. Wobec Syna Człowieczego nie można być obojętnym: albo przyjmuje się Go z wiarą, albo odrzuca z niechęcią. Takie reakcje ludzi zdarzały się już w czasie ziemskiej misji Pana. Wielokrotnie pojawiały się w historii. Nie są obce także naszej współczesności. Chrześcijanin nie powinien się użalać nad swoją trudną sytuacją, „przygotowywać wcześniej swojej obrony”, ale zaufać Bogu i pozostać wierny do końca. Swoje życie wieczne ocali dzięki wytrwałości w dawaniu świadectwa.
Panie Jezu, nie jest nam łatwo przeciwstawić się niezasłużonemu sprzeciwowi ze strony świata. Patrząc na Twoją cierpliwość wobec niesprawiedliwości, jakich doznałeś, chcę razem z Tobą dźwigać krzyż cierpienia. Amen.
Komentarz zaczerpnięty z „Ewangelii na każdy dzień” o. Andrzeja Kiejzy, wydawnictwa Edycji Świętego Pawła
Dzień nakazany: NIE
kolor szat liturgicznych: zielony
Liturgia słowa (Cykl II):
I czytanie – Ap 18, 1-2. 21-23; 19, 1-3. 9a
Psalm – Ps 100 (99), 2-3. 4-5
Ewangelia – Łk 21, 20-28
Oblężenie Jerozolimy w 70 roku po Chr. trwało ponad cztery miesiące. Skończyło się ono zdobyciem miasta przez Rzymian i zniszczeniem świątyni. Jerozolima była deptana przez pogan jeszcze przez długie lata. Po 135 roku Żydom nie wolno było przebywać w mieście, z wyjątkiem święta Tisza be-Aw, które upamiętnia pierwsze i drugie zburzenie Jerozolimy. Taki był tragiczny los świętego miasta, zapowiedziany przez Jezusa. Do obrazu zniszczenia i smutku Pan Jezus dodaje zapowiedź czasów ostatecznych. Po zakończeniu tego, co oznacza dawny porządek rzeczy, nadejdzie Syn Człowieczy z wielką mocą i chwałą. Zapowiedź Jezusa jest jednak pełna nadziei: „Podnieście głowy, bo zbliża się wasze odkupienie”.
Panie Jezu, Władco czasu i wieczności, w Twojej mocy są dzieje świata i moja historia. Wierzę, że prowadzisz mnie do szczęśliwego spotkania z Tobą w chwale Ojca i w radości Ducha Świętego. Amen.
Komentarz zaczerpnięty z „Ewangelii na każdy dzień” o. Andrzeja Kiejzy, wydawnictwa Edycji Świętego Pawła
Dzień nakazany: NIE
kolor szat liturgicznych: zielony
Liturgia słowa (Cykl II):
I czytanie – Ap 20, 1-4. 11 – 21, 2
Psalm – Ps 84 (83), 3-4. 5-6a i 8a
Ewangelia – Łk 21, 29-33
Znaki, jakie poprzedzą powtórne przyjście Syna Człowieczego, nie są łatwe do odczytania. A jednak będzie w nich coś, co sprawi, że uważni dostrzegą spełniające się słowo Bożej zapowiedzi. Dlatego Pan Jezus zachęca swoich uczniów do czujności. Owa czujność to połączenie tęsknoty za Panem z baczną obserwacją tego, co się dzieje wokół. Chrześcijanie nigdy nie powinni myśleć o końcu czasów jako o wydarzeniu katastroficznym. Dla nas ważne jest to, że Syn Człowieczy przyjdzie i nastanie królestwo Boże w całej pełni, z jego wieczną radością i bliskością Pana. W dzisiejszej perykopie zawarta jest bardzo subtelna przenośnia, która objawia coś z tej głębokiej dobroci królestwa Bożego: „Gdy widzicie, że [drzewa] wypuszczają pąki, poznajecie, że już zbliża się lato. Tak też i wy, gdy zobaczycie, że to się dzieje, wiedzcie, że królestwo Boże jest już blisko”. Dla uczniów Jezusa tak rozpocznie się radość niebiańskiej chwały.
Panie Jezu, czekając na Twoje przyjście, modlę się słowami psalmisty: „Oczekuję Pana, czekam na Niego, pokładam nadzieję w Jego słowie. Wyczekuję Pana bardziej niż straże poranka”. Amen.
Komentarz zaczerpnięty z „Ewangelii na każdy dzień” o. Andrzeja Kiejzy, wydawnictwa Edycji Świętego Pawła
Dzień nakazany: NIE
kolor szat liturgicznych: czerwony
Liturgia słowa (ze święta):
I czytanie – Iz 49, 1-6
Psalm – Ps 19, 2-3. 4-5ab
II czytanie – Rz 10, 9-18 (II czytanie jest czytane, gdy obchodzi się uroczystość)
Ewangelia – Mt 4, 18-22
Święty Andrzej Apostoł to jeden z pierwszych powołanych przez Jezusa uczniów. Według Ewangelii św. Jana on i jeszcze jeden, niewymieniony z imienia uczeń, jako pierwsi poszli za Jezusem. Andrzej szybko rozpoznał w Nim Mesjasza i następnego dnia przyprowadził swojego brata – Szymona Piotra. To jest jedna z cech Andrzeja – przyprowadzał ludzi do Jezusa. Tak było w przypadku Piotra, potem chłopca z pięcioma chlebami jęczmiennymi i dwoma rybami, które – cudownie rozmnożone – nasyciły cały tłum ludzi (J 6, 9nn). Tak też było w przypadku Greków, którzy byli w Jerozolimie i chcieli zobaczyć Jezusa (J 12, 20-22). Dzisiejsza perykopa ukazuje cel powołania apostołów. Jezus mówi: „sprawię, że będziecie łowić ludzi”. Misją Jego uczniów jest prowadzenie ludzi do wiary przez głoszenie Ewangelii i posługę sakramentów. Łowić ludzi znaczy wydobywać ich z otchłani zła, grzechu, niewiary i wprowadzać w światło działania łaski Chrystusa. Dzisiejszy patron dobrze wywiązał się z tego zadania.
Święty Andrzeju, bądź moim orędownikiem przed Panem. Niech Twoje wstawiennictwo przybliża mnie do Jezusa, abym sycił się Jego Chlebem, przez który daje mi życie wieczne. Amen.
Komentarz zaczerpnięty z „Ewangelii na każdy dzień” o. Andrzeja Kiejzy, wydawnictwa Edycji Świętego Pawła
I Niedziela Adwentu rozpoczyna nowy Okres Liturgiczny – Adwent oraz Nowy Rok Liturgiczny w Kościele. Adwent to czas, w którym na nowo uświadamiamy sobie prawdę o powtórnym przyjściu Chrystusa oraz przygotowujemy się do obchodów Uroczystości Narodzenia Pańskiego. Adwent jest podzielony na dwie części, które różnią się charakterem „oczekiwania” oraz modlitwami i tekstami liturgicznymi. I cześć rozpoczyna się w I Niedzielę Adwentu i trwa do 16 grudnia włącznie (bez względu, jaki to jest dzień tygodnia). Teksty liturgiczne kładą nacisk na przygotowanie i oczekiwanie na Paruzję – powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów. II część rozpoczyna się zawsze 17 grudnia (bez względu, jaki to jest dzień tygodnia) i trwa do 24 grudnia włącznie. Jest to okres, w którym następuje bezpośrednie przygotowanie do Bożego Narodzenia. Dominującym kolorem liturgicznym w okresie Adwentu jest kolor fioletowy. Dodatkową tradycją jest odprawianie tzw. Rorat, czyli Mszy Świętych ku czci Matki Bożej, jakie można sprawować tylko w Adwencie. Teksty liturgiczne Mszy Świętych Roratnich wskazują na Maryję, która niesie światu Zbawiciela, przez którą możliwe było Wcielenie. Na Mszach Świętych z formularza o Matce Bożej w Adwencie używa się białych szat liturgicznych, a nie fioletowych.
Dzień nakazany: TAK
kolor szat liturgicznych: fioletowy
Liturgia słowa (Rok C):
I czytanie – Jr 33, 14-16
Psalm – Ps 25, 4bc-5ab. 8-9. 10 i 14
II czytanie – 1 Tes 3, 12 – 4, 2
Ewangelia – Łk 21, 25-28. 34-36
W pierwszej części Adwentu (do 16 grudnia) w centrum uwagi jest powtórne przyjście Pana oraz wydarzenia, które mają je poprzedzić. Są to wielkie znaki przemijania całej stworzonej rzeczywistości. Ich opis wywołuje zrozumiały niepokój. Jezus zapowiada, że będą budziły wręcz trwogę wśród tych, którzy będą je widzieć: „Ludzie mdleć będą ze strachu w oczekiwaniu tego, co ma nadejść na ziemię”. Powtórne przyjście Syna Człowieczego nastąpi z wielką mocą. To, co u jednych będzie powodowało strach, dla wierzących stanie się spełnieniem ich nadziei. Jezus daje nam wskazówki: „wyprostujcie się i podnieście głowy”. Aby zachować nadzieję na ten czas, mamy być wolni od przesadnych trosk, a zwłaszcza od tego, co obciąża nas moralnie.
Panie Jezu, daj mi łaskę, abym był gotowy na dzień Twego przyjścia w chwale i abym pragnął spotkania z Tobą. Chcę być wolny, bym umiał rozpoznać ten moment. Amen.
Komentarz zaczerpnięty z „Ewangelii na każdy dzień” o. Andrzeja Kiejzy, wydawnictwa Edycji Świętego Pawła