Aktualności
Drodzy Siostry i Bracia,
Przed nami największe w roku liturgicznym Święta: Święta Nadziei – Święta Paschalne. Wielu z Was zadaje pytanie: w jaki sposób je przeżyć? W warunkach epidemii; niemal bez szansy uczestnictwa w liturgii; bez zwyczajnego dostępu do sakramentów; i innych wielkanocnych obrzędów (jak poświęcenie pokarmów); bez wielkiej możliwości odwiedzenia najbliższych – ograniczeń jest wiele, i wszyscy dokoła je powtarzają. Ja jednak – pozwólcie – nie będę się teraz do nich odnosił. Chcę raczej odpowiedzieć na Wasze (nasze) pytanie: JAK przeżyć te Święta? Odpowiem krótkim fragmentem „Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian”. Apostoł pisał ten list tuż przed Wielkanocą roku 57. W 5-tym rozdziale ewidentnie podpowiada swoim adresatom, w jaki sposób mają świętować tę nadchodzącą najważniejszą Uroczystość, i zachęca: Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza? Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, jako że przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Tak więc przeto odprawiajmy Święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu – kwasu złości i przewrotności, lecz – przaśnego chleba czystości i prawdy (1 Kr 5, 6b – 8). W tych czterech zdaniach Paweł zawarł zarówno całe teologiczne przesłanie Wielkiejnocy, jak i najważniejsze elementy jego przeżywania przez chrześcijan.
Zacznijmy od teologicznego przesłania. Ono wpisane jest najpierw w zdanie: „Jako nasza Pascha został ofiarowany Chrystus”. Słowo „Pascha” ma w języku Pisma Świętego dwa znaczenia. Po pierwsze opisuje ŚWIĘTO upamiętniające Noc Wyjścia/wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej; po drugie zaś oznacza BARANKA, którego tamtej nocy (a potem w każdy jej obchód) zabijano, by go spożyć jako najważniejsze danie świątecznej Uczty, i aby jego krwią pomazać odrzwia swoich domów. To jego krew uratowała Izraela od śmierci, i umożliwiła ucieczkę z Egiptu. Jego krew była więc ceną ich wyzwolenia. Ich Pascha-Święto zrodziła się więc z Jego Paschy-Ofiary. Cieszyli się życiem, za które on (baranek) zapłacił śmiercią.
Św. Paweł wzywa NAS: „Świętujmy!” „Radujmy się!” Oto jest nowy Baranek, Chrystus – Pascha złożona w ofierze za nas. Ucieszmy się WOLNOŚCIĄ (jakież to ważne dla nas słowo!), ofiarowaną nam za cenę krwi/śmierci/ofiary Jezusa Chrystusa. EGIPT (dla każdego z nas znaczy to zapewne coś innego) ZOSTAŁ ZA NAMI. To, co nas niewoliło i uśmiercało, upokarzało, odbierało pokój i przetrącało nadzieję i ochotę do życia – choć wydawało się niepokonalne jak władza faraonów, i niewzruszone jak ich piramidy – okazało się za słabe wobec Miłości i Niewinności pozornie bezsilnego Cieśli z Nazaretu.
Drugim elementem paschalnej katechezy jest „przaśny chleb czystości i prawdy” – obok baranka to właśnie przaśny/niekwaszony chleb (maca) stanowił główne danie paschalnej wieczerzy. Dlaczego przaśny? Dlatego, że wyzwolenie z Egiptu – choć wyczekiwane przez lata i upragnione – przyszło nagle. Zaskoczyło Izraelitów. Kiedy zostali wezwani przez Boga do wyjścia, okazało się, że nie mają gotowego chleba na drogę: mieli tylko jeszcze niezakwaszone ciasto w dzieżach (zob. Wj 12, 34). Bóg nie czekał, aż się ono zakwasi, a oni sami będą gotowi do drogi. Wyprowadził ich nie przygotowanych – jakby przez zaskoczenie...
Czy nie taka jest właśnie reguła działania Boga? Oferuje nam wolność, choć widzi, że nie jesteśmy na nią przygotowani – jeszcze nie wszystko przemyśleliśmy; nie wszystko rozumiemy; nie ze wszystkim mieliśmy czas się uporać i rozliczyć. Może chcielibyśmy powiedzieć Bogu jak św. Augustyn: „Jeszcze nie dziś! Jutro. Jutro. Za miesiąc”. Bóg nie czeka aż będziemy perfekcyjnie gotowi. Wie, że by się nie doczekał... Noc paschalna zaskakuje nas darem wolności, na którą nie jesteśmy jeszcze przygotowani. Potrzebujemy do niej szybko dorastać, ale już „po drodze” do Ziemi obiecanej.
Może mogliśmy lepiej przeżyć ten Wielki Post; może mogliśmy lepiej wykorzystać czas; może powinniśmy byli więcej czasu spędzić na modlitwie czy na refleksji; może tak naprawdę nie dokonaliśmy jeszcze poważnego rachunku sumienia; nie tylko nie jesteśmy gotowi wyjść z niewoli – może jeszcze w ogóle nie zdążyliśmy jej sobie uczciwie uświadomić. Panu to nie przeszkadza. Pan na szczęście nie czeka. Chce nas wyzwolić teraz. Odwagi!
I trzeci element Pawłowej katechezy paschalnej: stary kwas. Apostoł nawiązuje tu do żydowskiego zwyczaju przeszukiwania domu przed wieczerzą paschalną w celu znalezienia i usunięcia z domu wszelkiego starego kwasu. Ze świecą w ręku należy przejrzeć wszystkie pomieszczenia, wszelkie szpary i dziury, w których mógłby się znaleźć stary kwas. To czynność głęboko religijna (nie można jej mylić z wiosennymi porządkami...). Towarzyszy jej modlitwa. Na jej zakończenie pobożny Żyd wyrzeka się jeszcze także i tego kwasu, którego nie znalazł czy nie rozpoznał. Odrzucenie „starego kwasu” musi być całkowite.
Obrzęd ten jednak wskazuje na coś jeszcze – co być może w tę, tak inną Wielkanoc – łatwiej do nas przemówi: Otóż, miejscem przygotowania, a następnie przeżycia Paschy jest własny DOM; to z domu trzeba usunąć stary kwas; najlepiej uczynić to w gronie domowników – zapraszając do tej czynności dzieci, objaśniając im jej symbolikę. Dom musi zostać przygotowany na główny obchód Paschy. Pascha w pierwszym Przymierzu była liturgią DOMOWĄ. Najważniejsze święto wiary przeżywano przy domowym stole (a nie w świątyni na solennej liturgii); jego objaśnienie dokonywało się w PRZEKAZIE RODZINNYM.
Oczywiście, dla nas chrześcijan najważniejszym momentem obchodu Paschy jest Wigilia Paschalna, a później Eucharystia w Niedzielę Wielkanocną. Przeżyjemy je jednak zasadniczo w swoich domach – w gronie rodzinnym. To okazja do rodzinnego przekazu wiary, do rodzinnej modlitwy, świadectwa, katechezy. Podobnie jak śniadanie wielkanocne. Nie zaniesiecie w tym roku składających się na nie pokarmów do kościoła na „poświęcenie”. Ale sami je pobłogosławcie! A potem – koniecznie (!) – objaśnijcie najmłodszym ich znaczenie: objaśnienie mięsa (na pamiątkę baranka) i pieczywa (na pamiątkę macy) zaprezentowałem powyżej; ale są jeszcze jajka – symbol nowego życia, i chrzan – przypomnienie gorzkiego smaku niewoli, jest sól – znak misji zleconej nam przez Zmartwychwstałego.
Czy to nie uderzające? Cały poprzedni rok spędziliśmy w naszej diecezji na refleksji nad kondycją rodziny i nad przekazem wiary, jaki się w niej najpierw dokonuje. Czy nie jest tak, że Pan właśnie nas zaprasza, by to wszystko, o czym mówiliśmy zamienić w czyn. Może Pan chce nas uchronić od pustego i teoretycznego gadulstwa, a chce odnawiać nasz Kościół poprzez ożywienie Go w „Kościołach domowych”. Tak. Wiem. Samo to pojęcie „Kościół domowy” zostało przez nas pozbawione mocy. Wydaje się nam albo pobożną abstrakcją, albo nazwą własną zarezerwowaną dla jednego z kościelnych ruchów. A przecież pierwsi chrześcijanie „łamali Chleb PO DOMACH” (Dz 2, 46), a do początku IV w. nie znali innych Kościołów jak „Kościoły domowe” (Domus Ecclesiae). W waszych domowych Kościołach – jestem o tym przekonany – rozstrzygnie się, i to pozytywnie (!) – przyszłość całego naszego Łódzkiego Kościoła. I stanie się to nie za dziesięć czy dwadzieścia lat. Ale dziś! W te Święta!
I ostatnia myśl, z której chcę wyprowadzić swoje życzenia:
Św. Paweł mówi, iż ostatecznie Jezusowa Pascha rozgrywa się w każdym z nas. To my „przaśni jesteśmy”; i to z nas musi zostać usunięty stary kwas złości i przewrotności. W ich miejsce pojawią się w nas, i zapanują, czystość i prawda. To w nas dokonuje się Pascha/przejście: z niewoli i śmierci do miłości i życia. Ze zła ku Dobru! To jest najistotniejszy wymiar świętowania Wielkiejnocy. Możemy go doświadczyć wszędzie – również nie ruszając się fizycznie z domu. Kto wie, może właśnie – pozostając u siebie – potrafimy się na nim nawet bardziej skupić? Na pewno wspomóc nas może w tym najbliższa i najbardziej konkretna wspólnota „Kościoła domowego”. I tego właśnie – ŹRÓDŁOWEGO – doświadczenia życzę. Niech ono przyniesie ze sobą głęboką radość i „pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł”, i który „ustrzeże naszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie” (por. Flp 4, 7). Właśnie tego życzę: pokoju serca i myśli.
I jeszcze bardzo Wam dziękuję: za Waszą dojrzałość, za Waszą ofiarność, i za nasze bycie razem
Wasz
+ Grzegorz
Źródło: Archidiecezja Łódzka (Autorskie prawa majątkowe Archidiecezji Łódzkiej)
Czym jest Nowenna do Bożego Miłosierdzia? Kiedy i jak należy ją odmawiać? Za kogo modlimy się w czasie dni nowenny? Jakie łaski obiecał Pan Jezus tym, którzy będą odmawiać tę nowennę? – na te i podobne pytania odpowiada s. Sara Jabłońska ze zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.
Źródło: Archidiecezja Łódzka (Autorskie prawa majątkowe Archidiecezji Łódzkiej)
I tydzień Wielkiego Postu
02.03. – poniedziałek – św. Franciszka
03.03. – wtorek – św. Józefa (Ruda)
04.03. – środa – Przemienienia Pańskiego
05.03. – czwartek – św. Wojciecha
06.03. – piątek – św. Maksymiliana Marii Kolbego
07.03. – sobota – Trójcy Przenajświętszej
II tydzień Wielkiego Postu
09.03. – poniedziałek – św. Anny
10.03. – wtorek – św. Apostołów Piotra i Pawła
11.03. – środa – św. Alberta Chmielowskiego
12.03. – czwartek – Matki Boskiej Jasnogórskiej
13.03. – piątek – św. Jana Ewangelisty
14.03. – sobota – św. Jana XXIII
III tydzień Wielkiego Postu
16.03. – poniedziałek – Matki Boskiej Różańcowej
17.03. – wtorek – św. Elżbiety Węgierskiej
18.03. – środa – Opatrzności Bożej
19.03. – czwartek – Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski
20.03. – piątek – Najświętszego Serca Jezusowego (Julianów)
21.03. – sobota – Matki Boskiej Bolesnej
IV tydzień Wielkiego Postu
23.03. – poniedziałek – Miłosierdzia Bożego
24.03. – wtorek – św. Antoniego z Padwy
25.03. – środa – Najświętszego Zbawiciela
26.03. – czwartek – św. Marka Ewangelisty
27.03. – piątek – Zesłania Ducha Świętego
28.03. – sobota – św. Teresy od Dzieciątka Jezus
V tydzień Wielkiego Postu
30.03. – poniedziałek – Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
31.03. – wtorek – św. Józefa (ul. Ogrodowa)
01.04. – środa – Najświętszego Imienia Jezus
02.04. – czwartek – Podwyższenia Krzyża Świętego
03.04. – piątek – św. Siostry Faustyny
04.04. – sobota – Archikatedra św. Stanisława Kostki
Ponad 12 tyś. młodych z terenu Archidiecezji Łódzkiej wzięło udział w największym corocznym wydarzeniu ewangelizacyjnym jakim jest Arena Młodych. Inicjatywa zapoczątkowana przed trzema laty przez metropolitę łódzkiego, z roku na rok cieszy się coraz większym zainteresowaniem młodych oraz ich wychowawców i katechetów, którzy wraz z młodymi przybywają na Arenę.
Tegoroczne spotkanie oparte zostało o Markowy fragment ewangelii opowiadający o uwolnieniu opętanego. Wprowadzeniem do tematu tegorocznej Areny było przedstawienie przygotowane przez salezjański teatr „Beznazwy”, który przestawił inscenizację zapisaną na kartach Nowego Testamentu. Młodzi, zachęceni przez swoich rówieśników zostali zaproszeni do zejścia na płytę hali – gdy tylko odnajdują się w sytuacji człowieka zniewolonego przez grzech i zło, i do pozostanie tam po to, by spotkać Jezusa.
Po teatralnej inscenizacji został wprowadzony Najświętszy Sakrament i umieszczony w samym sercu Areny. Zgromadzona dookoła młodzież w obecności Chrystusa Eucharystycznego wysłuchała katechezy metropolity łódzkiego, który przywołując raz jeszcze fragment ewangelii wskazał na to, że – imię dla autora Biblii to jest to, co ciebie najbardziej określa. Imię mówi: kim jesteś? Jak masz na imię? – pytał Jezus opętanego. Ten odpowiedział – legion. Legion to było 6.826 żołnierzy – tyle liczył legion rzymski. To znaczy, że ten człowiek powiedział do Jezusa – tak mam na imię – to jest moja rzeczywistość. Mam w sobie 6826 demonów – czyli w zaokrągleniu mam w sobie 7 tyś. diabłów.
Myślę, że to nie jest proste – powiedzieć coś takiego. To jest pierwszy moment wolności, że możesz do Jezusa powiedzieć jest mi to, i to, i to, i to. Wiecie dlaczego jest to pierwszy moment do wolności? Bo jak my wdepniemy w grzech, a zwłaszcza, gdy wdepniemy w grzech głęboko – tak jak on, to pierwszą radą demona jest – tylko nikomu nie mów! – podkreślił arcybiskup. – Jak chcecie takiej przemiany – jaka dokonała się u człowieka z ewangelii, to musicie odpowiedzieć Jezusowi na pytanie: jak ci na imię tzn. co jest tym, co cię trzyma? Co jest tym, co cię zniewala? Co jest tym, co cię zabija? Co jest tym, co ci odebrało twoją tożsamość? Powiedz, jakie jest twoje imię? Jak powiesz, to zacznie się proces wyzwolenia! – podkreślił arcybiskup Grzegorz.
– Dla mnie ta Arena jest spotkaniem z Bogiem wśród ludzi, którzy też uważają Go za największą wartość w swoim życiu i mogę z nim się spotkać osobiście – tłumaczy Oliwia Jędruch. – Ale najważniejszym momentem dzisiejszej areny było kazanie arcybiskupa kiedy mówił i jak później można było zobaczyć Ciało Jezusa. – dodaje uczestniczka spotkania
Po słowie łódzkiego pasterza była czas, aby na kartach rozdanych przez wolontariuszy zapisać swoje imię, a więc to wszystko, co mnie oddala od Jezusa, co jest moim grzechem, trudnością, zniewoleniem. Następnie uczestnicy spotkania mogli skorzystać z sakramentu pokuty, któremu posługiwało ponad 150 kapłanów diecezjalnych i zakonnych oraz modlitwy wstawienniczej, której służyło blisko 150 wstawienników.
– Najważniejszym momentem dla mnie było to, że na płycie rozstawili się księża i była możliwość wyspowiadania się – to jest bardzo fajne. Poruszyło mnie jednak to, kiedy ksiądz wyszedł na środek Areny i zaczął opowiadać o ewangelii. – zauważa Dawid Wolski.
– Dla mnie dzisiaj najmocniejsza była spowiedź. – mówi Maja Smyczek . – Szłam do tej spowiedzi chyba z rok ale... Arena to wspaniały czas na spowiedź, aby powiedzieć wszystko to co złe i zacząć na nowo. – dodaje.
– Przyszłam na tę Arenę, bo chcę coś zmienić w swoim życiu i przybliżyć się do Boga. Jak się wyspowiadałam to wyraźnie usłyszałam, co Pan Bóg mi powiedział no i teraz wiem, co mam robić, by być lepszą. Najbardziej poruszyła mnie modlitwa po spowiedzi. Kiedy zostały mi odpuszczone moje grzechy, wtedy dotarło do mnie, co Jezus chce mnie przekazać. – tłumaczy Anna Ćwiątkowska.
Po spowiedzi i modlitwie wstawienniczej młodzi podchodzili do monstrancji i u stóp Chrystusa Eucharystycznego składali lub też niszczyli swoje kartki – jako wyraz oddania ich Jezusowi.
– Najbardziej poruszyło mnie to, kiedy zrozumiałem, co mam zapisać na kartce, co jest moim kłopotem, problemem, tym węzełkiem, który trzyma mnie nie od dziś. Zaraz oddam go Jezusowi – mówi Michał Borkowski – jeden z współprowadzących spotkanie.
Całość spotkania zakończyło błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem, którego udzielił metropolita łódzki.
Ksiądz arcybiskup zaprosił wszystkich na dzień jutrzejszy, kiedy to w uroczystej Eucharystii podziękujemy za dar spotkania z Nim i z drugim człowiekiem. – Niech was jutro nie zabranie, a i przyprowadźcie ze sobą swojego kolegę lub koleżankę. – apelowała Iza Woropaj ze wspólnoty Mocni w Duchu – prowadząca dzisiejsze spotkanie.
Zapytany o przeżycia dzisiejszej Areny Młodych łódzki pasterz odpowiedział – tu na Arenie przeżyłem najbardziej swoją własną spowiedź. To nie jest żart! – tłumaczy abp Grzegorz Ryś. – Staramy się to wszystko, co robimy dla młodych, najpierw odnosić do siebie. Ewangelia, którą wybraliśmy na tegoroczną Arenę jest naprawdę wstrząsająca i jest jak najbardziej ważna. Nie bez powodu jest to najstaranniej opisany cud w ewangelii świętego Marka – to Piotrowa Ewangelia, która mam nadzieję, że już się dzieje. Mam nadzieję, że ci młodzi ludzie mogą doświadczyć jakiejś głębokiej przemiany w spotkaniu z Jezusem, że potrafią nazwać swój problem, żeby go przekazać Jezusowi. – dodał łódzki pasterz.
Jutro drugi dzień Areny Młodych 2020. Transmisja na żywo ze spotkania na stronie Archidiecezji Łódzkiej, kanale YouTube (Archidiecezja Łódzka) oraz na profilu Facebook (Archidiecezja Łódzka).
Źródło: Archidiecezja Łódzka (Autorskie prawa majątkowe Archidiecezji Łódzkiej)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza».
Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.
A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie.
Źródło: Archidiecezja Łódzka (Autorskie prawa majątkowe Archidiecezji Łódzkiej)
Abp Ryś podczas Pasterki: żeby doświadczyć pokoju, trzeba się zjednoczyć z Jezusem, który się uniża!
– Władzą się nie narzucisz pokoju! Nie narzucicie nikomu pokoju z zewnątrz! Żeby doświadczyć pokoju, trzeba się zjednoczyć z Jezusem, który się uniża. Jeśli chcesz pokoju, to nie stawaj nad człowiekiem w pozycji władzy, tylko stań przed nim uniżywszy się przed nim, choćby po to, by powiedzieć przeprasza. Chcąc powiedzieć przepraszam – musisz być niższy! – mówił arcybiskup Ryś.
Przy śpiewie kolędy: Cicha noc, rozpoczęła się o północy liturgia Mszy świętej, która zgromadziła w katedrze parafian, jak i przybyłych gości. Świąteczny wystrój świątyni, śpiew kolęd i wyjątkowa atmosfera tej nocy sprawiły, że liturgia miała charakter bardzo uroczysty.
– Kogo chcecie jako zbawcę: Faraona czy Jezusa z Nazaretu? Którego z nich chcecie naśladować, żeby w życiu było mniej ciemności, żeby w życiu było mniej upokorzenia, żeby w życiu było mniej niewoli. – pytał zebranych w katedrze abp Ryś. – Chrystus nas zbawia tak, jak zbawiał Izraela w dniu porażki Madianitów. Tzn, że Chrystus wybiera to, co słabe. Przez to, co słabe dokonuje się w świece realna zmiana. – dodał kaznodzieja.
– Ta dzisiejsza noc woła o to, byśmy nie lekceważyli tego, co jest małym, ale konkretnym dobrem. To, co małe rzeczywiście zmienia, zmienia rzeczywistość. Ciemność ustępuje. Niewola się kończy. Pręt jest połamany. Nie przez wielkie rzeczy, ale małe – tłumaczył pasterz.
– Jeśli naprawdę przeżywamy Boże Narodzenie i cieszymy się tym, co się między nami dzieje, bo wydarzył nam się Adwent, bo przeżyliśmy rekolekcje, bo łamaliśmy się chlebem, bo jesteśmy dziś trochę bliżej siebie niż byliśmy przed tym adwentem, to dzisiejsze Słowo mówi nam – to nie jest koniec tego procesu. Jeszcze nikt z nas nie może powiedzieć o sobie samym, że Chrystus jest w pełni chwalebny. Na pewno nie możemy powiedzieć jako Kościół, że jesteśmy Jego szczególnym ludem, który do Niego przynależy. – podkreślił abp Ryś.
Kończąc homilię metropolita łódzki powiedział: adwent dalej trwa. Jesteśmy ludem wychylonym ku przyszłości, ku Bogu, który może w naszym życiu więcej i lepiej. Nie jesteśmy wcale zadowoleni z tego, co dokonał w nas do tej pory. Śpiewamy kolędy, a jednocześnie mówimy: Panie – Maranatha! Przyjdź Panie, bo potrzebujemy cię więcej, potrzebujemy cię mocniej! – zakończył łódzki pasterz.
Po błogosławieństwie, w uroczystej procesji zebrani wyszli z katedry, aby w przygotowanej szopce znajdującej się przed bazyliką archikatedralną, która jest w tym roku wybudowana po raz 23, złożyć Dzieciątko Jezus. Następnie ksiądz arcybiskup odmówił modlitwę i poświęcił szopkę.
Mieszkańcy Łodzi, będą mogli modlić się i nawiedzać szopkę przy katedrze, codziennie do 6 stycznia, tj. uroczystości Objawienia Pańskiego.
Źródło: Archidiecezja Łódzka (Autorskie prawa majątkowe Archidiecezji Łódzkiej)
„25 grudnia 2019, dziś się Chrystus rodzi. Gdzie? A widzieliście się dziś w lustrze? To jest to miejsce w którym rodzi się Syn Boży”- mówił w Boże Narodzenie podczas swojej homilii Ksiądz Arcybiskup Grzegorz Ryś.
Metropolita Łódzki przewodniczył Eucharystii w Boże Narodzenie podczas sumy odpustowej w Archikatedrze Łódzkiej. W swojej homilii wyjaśniał, że słowo rodzi się potrójnie. „Na początku było słowo zrodzone w Bogu odwiecznie. Potem słowo stało się ciałem w Betlejem, a później tym, którzy Go przyjęli dało moc, aby się stali dziećmi bożymi. Syn Boga rodzi się z Ojca odwiecznie, rodzi się w czasie jako Jezus z Nazaretu i rodzi się dzisiaj we mnie i w tobie. Te narodziny oznacza ta Eucharystia w której uczestniczymy.”
Dalej Ksiądz Arcybiskup pytał: „czy się Chrystus rodzi? To się fajnie śpiewa. W Bogu odwiecznie- tak. W Betlejem- tak, a czy w nas? Ile dzisiaj rozpoznajecie w sobie życia Syna Bożego?”
„Błogosławmy Boga za jego wcielenie. Błogosławmy, dlatego, że ono wszystko zmienia w naszym rozumieniu Boga, wiary, przykazań. Błogosławmy, ale też pozwólmy Mu się urodzić w nas. Uczyńcie dzisiaj Boga, Ojcem jeszcze szczęśliwszym. Niech się Syn Boga w was rodzi”- powiedział na zakończenie swojej homilii Ksiądz Arcybiskup.
Źródło: Archidiecezja Łódzka (Autorskie prawa majątkowe Archidiecezji Łódzkiej)
Zapraszamy na międzynarodową modlitwę ,,Koronka do Bożego Miłosierdzia na ulicach miast świata” 2019. To już w 28 września, godzina 15.00
Dla świata nic nie znaczący kwadrans, dla Boga wielkie wołanie grzeszników.
W minionym roku do modlitwy włączyli się katolicy z ponad 500 miast w Polsce i na świecie.
Ważne dla Łodzi: Bardzo prosimy o wcześniejsze zgłaszanie miejsca modlitwy z terenu miasta Łodzi, gdyż musimy powiadomić odpowiednie organy publiczne o planowanej akcji.
Więcej informacji można uzyskać na naszej stronie: www.iskra.jezuici.pl
W 2014, 2015 i 2017 roku jednoczył się z nami i błogosławił nam papież Franciszek, którego także tym razem pokornie prosimy o błogosławieństwo i zjednoczenie z nami w tej wspólnej modlitwie.
Źródło: Archidiecezja Łódzka (Autorskie prawa majątkowe Archidiecezji Łódzkiej)
– Nie wychodzimy w świat z Jezusem jako mało życzliwi recenzenci. Nie wychodzimy w świat z Jezusem, żeby przeciwko komukolwiek protestować i na kogoś krzyczeć. Wychodzimy z Jezusem po to, żeby On nas uczył patrzenia na rzeczywistość. Wtedy odkryjemy jak ten świat jest nam zadany przez Jezusa, byśmy go przyjęli w sam środek przemiany Eucharystycznej – mówił arcybiskup Grzegorz Ryś.
Setki osób wzięło udział w łódzkim Marszu dla życia i rodziny, który już po raz kolejny przeszedł przez centrum Łodzi. Podobnie jak w ubiegłym roku, wielkie święto rodziny rozpoczęła Msza Święta w kościele p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na Placu Kościelnym.
